شهرستان آستانه اشرفیه از دیرباز یکی از مهمترین مراکز پرورش پیله ابریشم در گیلان بوده است و کاشت درختان توت که اصلی ترین غذای کرم های ابریشم را تشکیل می دهند یکی از مهمترین زراعت های کشاورزان این شهرستان بوده است.
طبق آمار سال ۱۳۸۰ شرکت پرورش ابریشم ایران بیش از ۱۶۱۰ هکتار از زمین های آستانه اشرفیه به توتستان اختصاص دارد.
در سال ۱۳۷۹ نوغانداران این شهرستان با پرورش ۱۸هزار جعبه تخم نوغان بیش از ۷۰۰ تن پیله تر ابریشم تولید کرده بودند که متاسفانه در سال های اخیر به دلایل مختلف این روند سیر نزولی را طی کرد تاجاییکه در حال حاضر سالیانه کمتر از ۴۰۰ جعبه تخم نوغان در این شهرستان پرورش داده می شود.
مهمترین دلایلی که برای افت نوغانداری می توان ذکر کرد عبارتند از :
سختی کار و کاهش نیروهای جوان در روستاها
نوسانات قیمت پیله در سال های اخیر
برف سالهای ۸۳و ۸۶ و خرابی تلنبار های پرورش نوغان
صرفه اقتصادی کشت های جایگزین همچون تولید صنوبر
البته مسلماً‌اگر آمارگیری جدیدی انجام شود سطح زیر کشت توت در آستانه اشرفیه بسیار کمتر از۱۶۱۰ هکتار خواهدشد، چرا که بسیاری از کشاورزان با قطع درختان توت به تولید و پرورش نهال صنوبر که بسیار با صرفه تر است روی آورده اند. در کتاب راهنمای گیلان چاپ ۱۳۷۷ آمده است: « در اواخر بهار و اوایل تابستان زمان عرضه پیله، هجوم خریداران پیله و ابریشم از سراسر کشور به خصوص مناطق قالیبافی ایران، به آستانه اشرفیه زیاد بوده و حجم پول در گردش در این ایام در شهرستان آستانه اشرفیه افزایش می یابد. اصطلاح کلاه سبزها،به طور عام، به خریداران پیله و ابریشمی اطلاق می گردد که از دیگر شهرستان ها به این شهرستان رو می آوردند ».
توصیفی که شاید برای نوجوانان امروزی پس از گذشتن۲۰ سال توصیف بیگانه ای است، چرا که این بازار با رکود بازار پیله آرام آرام از بین رفت و هم اکنون جز خاطره ای از آن در ذهن مردم این شهر نمانده است.