دکتر مستضعفان ؛ اسوه ی نوع دوستی
از همین دیاری بود که ما در آن نفس می‌کشیم، البته کمی دلسوزتر؛ دلسوزتر از این‌جهت که دغدغه مستضعفان این خاک، دغدغه او نیز بود؛ اینجا همه او را می‌شناسند، حتی من و همسالانم که سال‌ها پس از وفاتش به دنیا آمدیم.
نام محمدرضا دشتستانی در دیار من، نامی آشناست. مگر می‌توان او را فراموش کرد؟! او از جاودانه‌هاست…
دکتر محمدرضا دشتستانی همان پزشک حاذقی است که در خدمت به خلق از هیچ کوششی فروگذار نکرد. برای ویزیت مبلغ از پیش تعیین‌شده‌ای نداشت و بیمار هر قدر که در توان داشت، می‌پرداخت. بر روی نسخه بیماران نیازمند علامت مخصوص می‌گذاشت تا پول داروی آنان را خود بپردازد. مشغله‌ها او را از حفظ کرامت انسانی غافل نمی‌کرد.
در سال‌هایی که بیماری وبا و تیفوئید در منطقه بیداد می‌کرد دکتر دشتستانی یک‌تنه ایستاد تا به مداوای بیماران بپردازد. مراقبتی مثال‌زدنی بر حال بیماران داشت تا آنجا که روزهای عاشورا نیز درب منزلش به روی مردم باز بود تا دردی از دردمندی دوا کند. حتی در مواردی شب‌ها آماده و با لباس می‌خوابید تا برای نجات بیماران آماده باشد.
برای سرکشی از بیمارانش، سرزده به روستاهای دور و نزدیک می‌رفت تا ضرب‌آهنگ قلب مهربانش آرام شود.
عنوان «دکتر مستضعفان» حقیقتاً برازنده اوست.
ساده‌زیست بود، بی‌شک خیلی چیزها بود که او نداشت، اما مردی بود با روحی بزرگ و قلبی پر مهر.
در میان نداشته هایش از خدمت به خلق لذتی می‌برد که خوشبخت ترین انسان‌های دنیا از آن محروم‌اند.
دکتر مستضعفان اگر چه پس از سال‌ها خدمات صادقانه، چهل سال پیش از دنیا رفت اما زندگی پر خیر و برکتش سرمشقی نیکوست برای کسانی که طالب فیض و راغب کمال‌اند.
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را / تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
دکتر محمدرضا دشتستانی در سال ۱۲۹۲ در رشت دیده به جهان گشود تحصیلات ابتدایی و دوره اول دبیرستان را در زادگاهش گذراند و تحصیلات دوره دوم دبیرستان را در دبیرستان شرف تهران در سال ۱۳۱۲ به پایان برد.
از بدو تأسیس دانشگاه تهران در رشته پزشکی به تحصیل اشتغال ورزید و در سال ۱۳۱۸ دانشنامه دکترا در رشته امراض داخلی را اخذ کرد.
دکتر دشتستانی از جمله اولین فارغ‌التحصیلان دوره پزشکی در ایران است.
هجده ماه به‌عنوان پزشک وظیفه در شهرهایی چون شفارود، کیاشهر و لاهیجان خدمت کرد.
خدمات خالصانه در شهر آستانه اشرفیه را از سال ۱۳۲۴ آغاز کرد.
ریاست بیمارستان و ریاست بهداری آستانه‌اشرفیه از مسئولیت‌های این پزشک خدوم بود.
دکتر مستضعفان و یار دردمندان سرانجام پس از سی‌وهفت سال خدمات صادقانه در آستانه‌اشرفیه ساعت ۱۱：۲۰ روز شنبه ۳۰ مردادماه ۱۳۶۱ دعوت حق را لبیک گفت و دیده از جهان فروبست.
مردم آستانه‌اشرفیه در روز تشییع‌جنازه کم‌نظیرش به او لقب «دکتر مستضعفان» دادند و پیکرش را در جوار حرم سلطان سید جلال‌الدین اشرف (ع) به خاک سپردند.
محمدرضا (احد) شیرین‌کام./انتهای پیام