ناخن را بلند نمي كنند چون اين كار را شيوه گران مي دانند.
ناخن را پس از چيدن در كاغذي پيچيده و لاي ديوار و يا آن را دفن مي كنند، چون بر اين باورند كه در قيامت بايد ناخن ها را جمع آوري كنند.
مي گويند؛ اگر آب نيم خورده روي دست كسي بريزد گوشه ي انگشتانش ريشه در مي آورد.
شكستن انگشت يعني به صدا در آوردن آن را معتقدند كه در پيري رعشه و پركش بر دستان متولي مي شود، يا دست خود را به خاك مي مالند.
معتقدند كه پس از خاراندن ابرو، بايد انگشت را بوسيد تا آبرو و حيثيت آنها هرگز لكه دار نشود.
برگرفته از کتاب سیمای کوچان ( محمد مهدی بحرالعلوم گیلانی)