امام حسین(ع) در پاسخ علاقه شان به حضرت سکینه(س) سروده ای دارد：
لِعُمرکَ إنّی لِأُحبُّ داراً
تَکونَ بها سکینه و ربابا
أُحِبُّهُما و أبذَل کُلُّ مالی
و لیسَ لِعتابٌ عَنّی عتاب
(به جان تو من خانه ای را دوست دارم که سکینه و رباب در آن باشند.آن دو را دوست دارم و دارایی ام را بذل می کنم و نکوهش هیچ ملامتگری نزدم چیزی نیست.)
از فضل و شرافت این بانو همین بس که وقتی حسن مُثَنّی فرزند گرامی امام حسن مجتبی(ع) برای خواستگاری نزد امام حسین(ع) آمد و انتخاب فاطمه یا سکینه را به حضرت واگذار کرد، امام(ع) فاطمه را برایش برگزید و درباره سکینه فرمود：”إنَّ غالِبُ عَلی سَکینه الاِستِغراقَ مَعَ اللّه…:غالباً سکینه غرق در یاد خدای تعالی است…”
مستغرق بودن در خدا تنها برای اولیای الهی و شایستگان سیر و سلوک، آن هم گاهی رخ می دهد، ولی به بیان حجت حق، امام معصوم(ع)، صفت غالب سکینه(س) غرق بودن در یاد خداوند متعال است.
حضرت سکینه(س) بزرگ بانویی بود که به ما یاد داد، هر وقت از آب نوشیدیم از پدرش یاد کنیم و هرگاه از شهید یا غریبی شنیدیم بر پدرش گریه کنیم.
او که معرکه کربلا را این چنین روایت کرد：”حسین(ع) در صحرا، صبحگاهان هدف تیر زمانه گردید و آن تیر به دست بدترین خلق خدا که نسل ستمگران و مارقین و فاسقین بودند، بر او اصابت کرد.”
این بانوی بزرگ در دوران اسارت با سخنان و خطبه های کوبنده اش در کوفه و شام در رسوایی بنی امیه کوشید و پس از دوران اسارت نیز مبلغ نیکویی برای نهضت سرخ عاشورا بود و نامش به عنوان یکی از زنده کنندگان خون شهدای کربلا ثبت گردید.
حضرت سکینه(س)، بازمانده ی فاجعه ی بزرگ کربلا، فرزند سیدالشهداء و به روایتی همسر عبدالله بن حسن مجتبی(ع)، نوجوان شهید کربلا، سرانجام در پنجم ربیع الاول سال ۱۱۷ هجری قمری_۵۶ سال پس از واقعه عاشورا_در مدینه وفات یافت.
دخت حسین مه لقا بودی سکینه/
تو یادگار کربلا بودی سکینه
گردآوردنده：محمدرضا(احد) شیرین کام
منابع：
وفات الاعیان
شرح الاخبار
السیده سکینه
سیدات بیت النبوه